Peynir gemisi, nasılsa ve nedense, lafla yürüyor sol okyanuslarda. Büyük büyük laflar söyleyip, her gün biraz daha küçülen lokmalar yiyoruz. Ve bizim umuda değil, yaratıcı bir neşeye ihtiyacımız var aslında. Bizle konuşurken, gözlüğün üstünden...
Sanki ateş yokmuş gibi davranıyoruz, yanık kokusu yokmuş ve yananlar bizim parçamız değilmiş gibi çürümüşlüğümüze dayayıp sırtımızı, sıyrılıyoruz işin içinden…Çünkü ne kadar Kürt değilsek o kadar güvendeyiz bu ülkede…Unutmayın ‘Masumiyetiniz suçunuzdur. Etrafımız yanıyor. Coğrafi...
Barcelona’da fuar inşaatında çalışıyorduk. Sarı işçi yeleklerimiz vardı. Sandviç yapıyorduk öğlen için, termosta bira taşıyorduk. Beyaz yakalılar bardan dönerken bize imrenerek bakıyordu ya da bize öyle geliyordu. Belki imrenmeyi bile bilmiyorlardı. Barcelona’da bir fuar...
Artık bu ülkede göçmenler vardır ve artık geri gitmeyeceklerdir. Sevin ya da sevmeyin, bu bir olgudur. Bari göçmen karşıtı olmayı, faşistlere bırakın lütfen,. Çünkü çığlık atan çocuklara ve ‘Sol’ un hayal gücüne ihtiyacımız var!...