Arjantinli insan hakları savunucusu Adolfo Perez’le evinde konuşuyorduk, son yaptığı resmin önünde, 91 yaşındaydı ve çok gençti. “Bak mücadele nefes almak gibidir, özgürlüğün havasını solumazsan yaptığın hiçbir işe yaramaz” diyordu. Ayaklarından ve kelepçeden koltuğa...
Natalia Zaracho, Arjantin meclisinde milletvekili. Kağıt toplayıcısıydı, yani ‘Cartonera.’ Natalia arkadaşlarıyla beraber ‘Cartonera’ları örgütledi, artık 20 bin üyesi olan bir kooperatif bu hareket. Natalia da onların milletvekili. Buenos Aires’in yoksul mahallerinden birine gidiyorduk. Fabrika...
Davullar çalınıyordu Buenos Aires sokaklarında. Çok keyifli hava, kolay değil diktatör kovmuşlar, yargılamış, hapse atmışlar, az çok. 12 eylül, cuntasının üzerinde ne kadar geçti ve neden hala davullar çalamıyoruz peşinden? Davullar çalınıyordu Buenos Aires...
Şili halkı “Dünyanın en ilerici” anayasasına yüzde 60 oy oranıyla ‘Hayır’ dedi. Otonom haklara sahip olacak Mapuche bölgelerinde de çoğunlukla ‘Hayır’ oyu aldı. Kafamızdaki diktatörlük parçalarını, travmayı parçalamak daha zor. Valparaiso’da bir cafede Jaima...
Yüzleri boyalıydı kadınların, erkeklerin ve çocukların. ‘Murga’ dansçılarıydı hepsi. ‘Kısa etekleri’ olduklarını okuyup, hepsini genç sanmayın 63 yaşında bile olan vardı ya da 6-7 yaşında olanlar. koca davulları vardı. Karnavala dans etmeye gidiyorlardı. Kısa...
Bunu sordum tabii ki ‘Jorge Arrate’ye, ‘Darbenin geleceğini tahmin etmiyorlar mıydı ve niye silahlanmamışlardı? Neden işçilere silah dağıtmadılar? Bazen kendimize çok şaşırıyorum, bu kadar basit bir şeyi nasıl kaçırmış olabiliriz diye. Jorge Arrate ile...
Dayanışma, haysiyet ve halk, 1971 depreminden sonra gelen üç anahtar kelimeydi. Bütün bir ülke, topraklarının her köşesinde dayanışmanın ortaya çıkması için seferberlik eşlik etti. Yine eski bir yazımdan alıntı yaparak başlıyorum. Sayılarda değişiklik var....
Katil, alçak diktatör Pinochet zamanında ondan fazla 8’den büyük deprem ve Van’daki 7 büyüklüğünde depremden daha büyük, onlarca deprem olmasına rağmen yaşamını yitirenler Van depremi sırasında yaşamını yitirenler kadar değildi. Şu anda Arjantin’den yazıyorum...
Genellikle çalışmanın ortasında geliyorlardı. En fazla iki-üç adım ötede durup, ne yaptığımıza bakıyorlardı. Bakıyorlardı deyişim sözün gelişi, gözlerini dikiyorlardı. Olmamış olan, ne olabilir onu arıyorlardı. E. G diyorduk biz onlara kendi aramızda. Urfa, Viranşehir’de,...
Hala trenler öyleydi Arjantin’de ve küçük panjurlar, aralıklı, güneşi dışarda tutuyordu, biraz. İstasyonun olduğu tarafa oturmayı pek tercih etmiyorduk, tam kalkarken telefonu elinden alabilirler diyordu arkadaşlar, Pencereleri açılıyor trenin, belki unutmuşsunuzdur eskiden açılırdı, yarıya...