Her gün 30-35 kilometre kadar yürüyorum. Bazen 40’a çıkıyor bu. Gittikçe açılıyor insan ama içimize şehir kaçmış da olabilir, yürüyüş de olsa bu kadar çok, gitmek için. Brezilya’da yerliler beyaz adamlarla birlikte yürürken birden...
Bir kiliseye sürükledi tesadüf. Orada kalabilirdik, yoldan bizi arabasına alan inşaat ustası götürdü bizi. Kendisi de orada kalıyordu. Kalın duvarlı, küçük pencereleri olan odaları vardı. Temiz ve sadeden daha az. Günlük bir dolar veriyorduk...
Otomobil henüz yokken yürüyenler yaşamlarının sadece yüzde 5’ini yola harcarken siz yüzde 20’sini harcıyorsunuz ki bunların içinde otomobil taksiti için çalıştığınız yani hayatınızdan sarf ettiğiniz zamanı saymıyorum ve eğer banka mesai saatleri olmasa bir...
Bu sabah bir kızgınlık geldi. Yani biriktir biriktir patla. Çok yorucu ve çok saçma. Dün mutluluk kursuna gittim ondan oldu bütün bunlar böyle. Felsefeden aldığımız bilgileri, günlük hayatımızda nasıl kullanabiliriz ki mutlu olalım diyor...
Önce yoksul mahallelerde başladı barikatlar. Yolu kesip iş istediler. Sonra her yer barikattı. Başkan, başkanlık sarayından çıkamıyordu. Güzel. Deneyin bence. Yani hangisi olmuşsa başkan o gün fark etmez. Dün bir hükümet istifa etmişti. Hafta...
Gezi’nin, sol tarafından tam anlaşılamaması bir karşı devrim süreci yaşatıyor bize. Gezi’den hemen sonra hemen seçime endekslenme, seçimlerde Gezi’yi kavrayamama ve klasik yerel seçim metotları ile ve mesela ‘lafı nasıl koydum muhalefeti ile sınırlı...
Bağımsız bir film hegemonyayı kırıcı bir etki yaratır. Ya da, işbölümünü tümden hiçe sayan Wajda’nın dediği gibi, herkesin yönetmen olmak istediği bir biçim de değildir. Gerçekten bağımsız film yapmak, sadece, ortaya çıkan filmin genel...
Halbuki hiç başkana ihtiyacım olduğunu düşünmüyorum. Bilmem siz ne diyorsunuz ? Başkan olmadan yemek yiyemediğiniz, uyuyamadığınız ya da birden gece uyanıp ‘Başkanım, başkanım…’ diye sayıkladığınız oluyor mu? ‘Başkaaaan bittti’ diye bağırma yaşını da geçtik...
Arkamı dönüp havadayken bir şey yapıp- yapmamam gerektiğini sordum. “Jump, Jump” (Atla, Atla) dedi bana. Tekrar ettim soruyu. “Jump, Jump” dedi yeniden. Kulenin kenarındaydım. Normalde nehir olması gerekiyordu aşağıda. Eminim biraz önce çıktım yanından....
Otobüs geçtiğinde, birden ayağa kalkıp onlara el sallıyorduk, onlar fotoğraf çekiyorlardı. Hızlıysalar eğer ya da Japon… Pencerenin önüne sıralanıp el sallıyorduk. O sırada evde kaç kişi varsa. Onlar da iki katlı, üstü yağmursuz havalarda...