Arundhati’nin yazını ve yaşamında, kastlar ve kalın çizgiler arasında onu parçalamak için sürekli bir gidiş geliş hali vardır aslında. Yeni romanı “The Ministry of Utmost Happiness- Mutlak Mutabakatlar Bakanlığı”nda ise başka kastlar, kalın çizgiler...
Açtık hâlâ çalışıyordu televizyon, yanlışlıkla haberlere yakalandık, burada bir yerlerde ormanlar yanıyordu, bir bakan konuşuyordu, kayyımlar gülüyordu, mezar soyguncularının ölülerimizin altın dişlerini çaldığı, altın günleri özledik. Bu yazıyı yazarken dehşetli bir yağmur yağıyordu. Ormanlar yanıyordu...
Çok uzağa gitmeyin, neden bütün Doğan görünümlü Şahinlerde Türk bayrakları asılıdır? Neden askerlik anılarıyla sınırlıdır kenar mahallelerde bir pazar günü? Ve bayraklar sadece komik birer bez parçası mı peki? Lizbon burası. Sabahın çok erken saatleri....
Çok abarttın demeyin, ben değil her zaman ‘sağ’ abarttı bunu ülkemizde. Yani ne zaman bir şarkının içinden ‘Kooperatif’ geçse bir koministlik sezdiler. Hatta çok yaygın olarak ‘Kooperatif’ adı altında, bize özgü, bir ev inşası...
Biz bir okul inşa ediyorduk Brezilya’da, babalar, anneler ve çocuklarla birlikte. Yağmur Ormanları’nın kıyısında, iki yağmur arasında. Güzel bir okuldu, öyle puan tutturup filan girmiyordun. Ormandan taşıyorduk ağaçları. İstediğimiz boyda ve kalınlıkta olanları seçiyorduk....
Birbirinin içine giren, yüksekten akan bir suyun karmaşıklığı ama duruluğunda ilerleyen, neredeyse her tarafında ironik ya da ironik olmasa da ironiymiş hissi uyandıran masalsı bir gerçeklik, işte bu yüzden fantastik ve bu düşünce akışına...
Tek başına, elinde tahta kılıcı ve LGBT bayrağıyla ABD elçiliği önünde protesto eylemi yapan bir kadın… Amacı, sevgilisini kurtarmak, sesini duyurmak. “Ben hiç destek alamamış olsam da tek başıma yaptım bu protestoyu. Ben bu...
Bu topraklarda bir zamanlar, kırılmış leylek bacaklarının muhtemel bir nevi protez takılarak tedavi edilmeleri ve göçlerine devam ettirilmelerinin sağlanmış olması size Kafkavari, en hafif tanımlamayla, çılgın bir şey olarak gelmiyor mu? Bursa’da Irgandı Köprüsü’nü...
Kapı açılınca o kadar çabuk uyum sağladı ki kendi doğum gününe Viktor, hangi dili konuşacağını şaşırdı halbuki sadece İspanyolca konuşuyordu. Bir yumruğunu kaldırdı, bir zafer işareti yaptı Viktor… Konteyner burası. Çöp konteyneri. Bir sürpriz...
Olanları tersine masaya dizersek Erbil suikastı, sanki barış görüşmelerini istemeyenler tarafından, bir başlangıç hamlesi olarak gerçekleştirilmiş gibi görünüyor. Ancak şu anda boşa çıkmış, bir fil çıkışından başka bir etki yaratmadı ve tarafların karşılıklı ‘sessiz’...